Waar anderen hun reisdromen parkeren vanwege werk, een woning of kinderen, besluit het Amsterdamse stel er gewoon voor te gaan. Liever échte beren onderweg dan de denkbeeldige in menig hoofd.

Met hun drie kinderen – toen 3, 6 en 8 jaar oud – trekken ze in 2024 maar liefst vijf maanden lang met hun UAZ door Europa, Turkije, Georgië en zelfs Rusland. Daarbij vergezeld door Tania’s zus, haar man en twee kinderen met hun camper. Twee gezinnen op avontuur.

Thuisonderwijs in de bus

Zo’n lange reis met jonge kinderen is niet iets wat je zomaar even doet. Er ging dan ook flink wat voorbereiding aan vooraf. Werk werd op pauze gezet, het huis verhuurd en visa geregeld. Tania liet zich samen met de kinderen uitschrijven uit Nederland. Daardoor waren ze niet gebonden aan de leerplicht en kon het stel onderweg thuisonderwijs geven.

“Gelukkig was de school ook erg enthousiast over ons plan en kregen we al het lesmateriaal mee”, aldus Wieger. “Als we vragen hadden, mochten we altijd bellen.” Huiswerk maken gebeurde overal: in de camper, buiten in de natuur, of zelfs bij de grensovergang van Georgië.  “Daar stonden we wel effetjes”, grapt Wieger.

Maar de belangrijkste lessen kwamen niet uit de lesstof. Wieger: “Onze kinderen leerden vooral door te leven en te reizen. De ervaring van de interactie met mensen uit andere culturen was voor hen onbetaalbaar. Daar leer je zoveel van! Tikkertje is toch eigenlijk in elke taal hetzelfde.”

Open armen

Sowieso zijn het de mensen die hun reis hebben gemaakt. De gastvrijheid. Overal werd het gezin met open armen ontvangen. Werden ze zomaar spontaan uitgenodigd voor een lunch of diner. De waslijst met mooie ontmoetingen is eindeloos. Een bijna levensveranderende ervaring bovendien, vindt Wieger. Voor hun kinderen, maar zeker ook net zo veel voor hun zelf. “Alle mensen die we tegenkwamen hadden het beste met ons voor. Overal hebben we mooie ervaringen gehad.”

Toen hun Bukhanka tijdens een offroadrit in Rusland vast kwam te zitten, werd er een oud boertje met een Sovjet-traktor opgetrommeld om ze eruit te trekken. Vervolgens belandden ze bij een andere Rus aan de thee die over het pechvoorval had gehoord. En op een andere dag, toen ze onverwachts zonder roebels waren komen te zitten, zei de eigenaresse van een restaurant: ‘Jullie zijn mijn gasten, welkom in Dagestan. Eet wat je wilt, this is my treat.’ Wieger: “Dat is toch prachtig om te mogen meemaken?”

Lief bedankje

Ook op de kinderen maakten dat soort ontmoetingen een grote indruk. Dan schreef de oudste dochter een lief bedankje op een Nederlandse ansichtkaart die ze van huis mee hadden genomen. Met Google Translate de Russische vertaling netjes overgetekend.

Wieger: “Ze hebben geleerd om echt dankbaar te zijn voor wat je hebt en wat je krijgt. En open te zijn naar iedereen. Natuurlijk is het controversieel om naar Rusland te gaan, maar de mensen waren er zó aardig, zo open en warm. Dat verwacht je misschien niet, maar lang niet iedereen is daar Poetin-aanbidder. Laatst werd aan mijn kinderen gevraagd of ze in de oorlog voor Oekraïne of voor Rusland zijn. Iedereen zegt dan: ‘voor Oekraïne natuurlijk’. Maar mijn dochter antwoordde: ‘Nou, dat weet ik niet, want niet alle Russen zijn slecht.’ Tsja, en dan ben je acht!”

Kleiner dan een badkamer

En hoe zat het met de Bukhanka? Daarover niets dan lof, als we Wieger moeten geloven. “Het is zo knus, echt fantastisch!”, zegt Wieger enthousiast. “Een enkeling verklaarde ons voor gek – met zijn vijven in een ruimte die kleiner is dan een badkamer – maar we hadden echt voldoende plek.”

Dat is ook een kwestie van slim ontwerpen, meent Wieger. Er waren slaapplaatsen in het hefdak, achter in de bus en zelfs in het gangpad. “Er was altijd wel een mouw aan te passen.”

Waar is de weg?!

Hoewel Wieger en Tania naar eigen zeggen geen “hardcore 4×4-rijders” zijn, heeft het stel de Bukhanka regelmatig op de proef gesteld, tot op het punt dat zelfs het roofrack het begaf. “Soms reden we routes waarvan je dacht: waar is de weg?!”, herinnert Wieger zich. Zelfs de 2.900 meter hoge berg Olympus in Griekenland werd bedwongen. “Mensen keken ons aan alsof we gek waren, zo van: ‘Jij gaat toch niet met die bus die berg op?!’ Maar hij deed het gewoon. We hebben gezien dat deze bus extreem veel kan. Er zijn veel 4×4’s die niet kunnen wat deze bus wél kan! Het is misschien niet altijd even comfortabel, maar het is wel onwijs gaaf!”

Bulgaarse meestermonteur

Natuurlijk ging niet alles altijd even vlekkeloos. Pech onderweg hoort erbij, volgens Wieger. Part of the adventure. Een keer ging de versnellingsbak stuk. Konden ze alleen nog maar in zijn één, twee of vijf. Gelukkig waren ze op een paar uur rijden van Boycho, de Bulgaarse meestermonteur die regelmatig in Nederland bij UAZ Specials werkt aan de moeilijkere projecten. “Hij had in Zutphen al eens onze kleppendeksel vervangen, dus dat voelde vertrouwd.”

En alsof het zo had moeten zijn, werd de Bukhanka van de familie Muntingh op de terugweg wéér overgeleverd aan de sleutelkunsten van deze meneer Boycho. Eenmaal terug in Bulgarije begaf de koppeling het ineens midden op de snelweg. “Dat was echt even spannend, we haalden nog net de eerste afrit” aldus Wieger. En ook hierbij werd het gezin weer eens even bevestigd hoe lief en fijn de meeste mensen zijn. Na een klein telefoontje schoot Boycho onmiddellijk te hulp en kreeg hij de Bukhanka wederom aan de praat.

Tsja, hoe leg je zo’n avontuur ooit uit aan de thuisblijvers? Al die spontane ontmoetingen en grenzeloze gastvrijheid. Na je huiswerk de Griekse zee in springen, tot je assen vastzitten in de Russische duinen en beren spotten in de Roemeense bossen. De beren op de weg waar ze voor kozen. Geen twijfels, maar je dromen waarmaken. Onbeperkt de tijd met elkaar hebben en elkaar daardoor écht leren kennen. En dat allemaal mede mogelijk gemaakt door een stuk blik van nog geen zes vierkante meter, dat hen een eindeloos gevoel van vrijheid heeft gegeven.

Voor Wieger en zijn gezin is de Bukhanka dan inmiddels ook veel meer dan een voertuig. “Hij is een groot onderdeel van onze reis. Sterker nog: onderdeel van het gezin! Onze kinderen zijn helemaal verliefd op dat ding!”